Hulpverleners moesten voor elk slachtoffer een medische noodlabel invullen.
Dit leverde de basisgegevens op van de identiteit van de patiënt en de eerste behandeling.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog droeg elke Medic, of het nu een soldaat, een onderofficier of een officier was, een EMT-boek (Emergency Medical Tags) in een van zijn canvas buidels. Het label werd aan de kleding van het slachtoffer bevestigd, meestal over de borst, of zo dicht mogelijk erbij, zodat medisch personeel het gemakkelijk kon lezen. De tag zou worden ingevuld door de eerstelijnsarts en bevat gegevens over de identiteit, de arm of de dienst van de patiënt, de volledige diagnose, evenals de gegeven behandeling, enz. Dit dossier hielp medisch personeel achterin om te weten wat er van tevoren was gedaan om de gewonden helpen - ondertussen werd de inhoud ervan onder de loep genomen om, indien nodig, verdere behandeling te bepalen. Door middel van carbon kopieën werd voor de organisatiecommandant een dagelijkse lijst van slachtoffers gemaakt en werden de nodige rapporten opgesteld en medische dossiers bijgehouden.
Hoge kwaliteit stuk gereedschap voor re-enactment.
